Pedro heeft weinig geluk in de liefde. Zijn enige relatie was met Beatrice, de 6 jaar oudere Française die hij ontmoette op kampeervakantie met zijn ouders in Noord-Spanje. Hij was 16 en smoorverliefd. 's Nachts sloop hij stiekem uit zijn tent om met Beatrice te zwemmen in het nabijgelegen meer. Deze nachten konden hem niet lang genoeg duren. Helaas hield de liefde slechts een zomervakantie stand. Op de laatste zaterdag van augustus keerden Beatrice en haar ouders terug naar Frankrijk. De twee fantaseerden over een gezamenlijke kampeervakantie aan het Gardameer en beloofden elkaar te schrijven. Pedro schreef meerdere brieven aan Beatrice, maar kreeg nooit antwoord. Van Italië kon hij alleen maar dromen.
In de vijftig zomers die volgden op de zomer met Beatrice heeft Pedro van alles geprobeerd om de liefde te vinden. Hij versierde vrouwen in de kroeg en reageerde op talloze contactadvertenties in de krant. Onlangs heeft hij zelfs een online datingprofiel aangemaakt. Helaas met weinig succes. De vrouwen met wie hij afspraakjes had vinden hem veelal te lief, te vriendelijk en teveel bezig met zijn werk. Pedro is eigenlijk al 34 jaar getrouwd met zijn zaak. Als jonge man van 32 legde hij al zijn spaargeld bij elkaar en opende hij een café in zijn favoriete wijk in de stad. In al die jaren is het aantal keer dat Pedro niet naar werk kon komen op een hand te tellen. Twee dagen had hij hoge koorts, een dag moest hij naar de begrafenis van zijn oudtante in Alicante en een dag trouwde zijn broer Álvaro met zijn jeugdliefde Emilia.
Vandaag zou Pedro zijn werk vroegtijdig verlaten. Het was vrijdagochtend en hij was de wanhoop nabij. Het was de twaalfde dag sinds María-Isabel voor het laatst het café was binnengewandeld en plaats had genomen aan de tafel aan het raam. Hij begreep er niets van en maakte zich grote zorgen. María-Isabel komt al jaren iedere ochtend ontbijten in het café. Haar gulle glimlach is iedere dag opnieuw het hoogtepunt van Pedro's werkdag. Al zeker een decennium lang. Hij kan zich de eerste keer dat hij die lach zag nog goed herinneren. Hij was overdonderd door María-Isabel's aanwezigheid. Ze was vriendelijk, charmant, stijlvol gekleed en bovenal beeldschoon. Het was liefde op het eerste gezicht voor Pedro. Dit had hij sinds die zomer in Noord-Spanje niet meer ervaren. Tegelijkertijd wist hij dat een vrouw als María-Isabel te hoog gegrepen is voor een man als hij. Zij was de dochter van een diplomaat. Hij de zoon van een timmerman. Zij heeft in haar leven nooit gewerkt voor haar geld. Hij werkt meer dan 60 uur per week in het café. María-Isabel was een vrouw van de wereld. Hij kwam Spanje nooit uit.
Pedro heeft Jorge gevraagd deze middag een oogje in het zeil te houden. Hij durfde niet te zeggen dat hij naar het huis van María-Isabel ging, dus verzon hij een smoes over een doktersafspraak. Jorge geloofde het. Pedro is nooit eerder bij María-Isabel thuis geweest, maar hij weet precies waar ze woont. De woning ziet er verlaten uit en wanneer hij aanbelt, wordt er niet opengedaan. De bloemen en planten in de bakken onder de ramen van de woning zien er dorstig uit. Dat is vreemd, want María-Isabel vertelt regelmatig vol trots over haar knalroze bougainvilleas. De afvalbak in de tuin puilt uit terwijl het vuilnis eergisteren in de hele wijk is opgehaald. Ook de buurman van María-Isabel heeft niets gezien of gehoord. De overbuurvrouw heeft haar al een tijdje niet gezien, Pedro krijgt een naar gevoel in zijn buik. Na lang bellen besluit hij zijn broer Álvaro te bellen en om hulp te vragen. Dat doet hij niet graag, maar dit was een noodgeval. Misschien was er iets ernstigs gebeurd met María-Isabel en dan moest hij het weten. Álvaro slaakt een zucht. Als commissaris van de politie heeft hij eigenlijk wel wat beters te doen, maar hij wil zijn arme broer ook niet teleurstellen. Álvaro nodigt Pedro uit om die avond te komen eten om het samen over de zaak María-Isabel te hebben. Dat geeft hem gelijk de kans om zijn broer het grote nieuws te vertellen.