Een zwarte koffie, een groot glas vers geperste jus d’orange, twee geroosterde boterhammen met marmalade en een hardgekookt ei. Het is vaste prik voor María-Isabel die iedere ochtend, zeven dagen in de week, om 09:00 uur stipt haar ontbijt nuttigt bij het buurtcafé aan het einde van de straat. Pedro, de uitbater van het café, houdt al jarenlang iedere ochtend een tafel voor haar vrij. Vaste gasten weten dat de tafel aan het raam, met uitzicht op de drukke straat en de ingang van de rozentuin aan de overkant van de weg, toebehoort aan María-Isabel. Jorge, de kok die al meer dan 28 jaar werkzaam is in het café, begint iedere werkdag met het koken van een ei.
Het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Zeker voor Spaanse begrippen. Het is begin februari en de temperatuur komt slechts een paar graden boven het vriespunt uit. María-Isabel houdt van deze kou. Het doet haar denken aan de winters op de kostschool in Parijs toen ze jong was. Bovendien stellen deze temperaturen haar in de gelegenheid om haar tijdloze jas van nertsenbont weer te dragen. De jas, gekocht in de jaren ‘70 tijdens een weekendtrip naar Monaco, trekt doorgaans veel bekijks. Zien en gezien worden. María-Isabel houdt van dat spel.
Vandaag heeft ze geen tijd om de ochtendkrant uitgebreid door te nemen. Het nieuws moet maar even op haar wachten. María-Isabel gaat op bezoek bij haar oudste vriendin Raquel, zoals ze altijd doet op deze dag. Het is vandaag precies zeven jaar geleden dat Raquel’s echtgenoot Eduardo plots overleed. Een tragedie. Het is inmiddels een traditie geworden dat María-Isabel op de stoep staat met twee gebakjes van de beste patisserie van de stad en dat de twee vriendinnen het leven van Eduardo vieren door veel wijn te drinken en herinneringen op te halen. María-Isabel heeft er vandaag voor het eerst geen zin in.
De vriendschap tussen haar en Raquel is de laatste jaren erg veranderd. María-Isabel vindt dat haar vriendin te veel blijft hangen in haar verdriet. Dat maakt dat de twee vriendinnen elkaar nog maar weinig zien. Ze vindt het moeilijk te verkroppen dat Raquel zich steeds meer afsluit van de wereld. Dat is zonde van de tijd die ze nog heeft. Het leven is verdomme veel te kort. Dit is precies de reden waarom María-Isabel nooit is getrouwd. Natuurlijk heeft ze zich, zeker toen ze jong was, vaak omringd met mannelijk schoon, maar nooit heeft ze haar eigen vrijheid opgegeven voor een man. Het huwelijk van Raquel en Eduardo, het zogenaamde perfecte plaatje, heeft ze nooit begrepen.
María-Isabel trekt haar jas aan. Pedro heeft zojuist een taxi voor haar besteld. Ze bedankt hem met een rode lippenstiftkus op zijn wang en loopt naar buiten. De taxi is er nog niet dus heeft ze tijd voor een snelle sigaret. Ze neemt een hijs en blaast de warme rook door de koude lucht. Ze denkt aan Raquel. Die arme vrouw doet zichzelf haar leven lang al tekort. De taxi arriveert en María-Isabel stapt in. Eerst een tussenstop bij de banketbakker en dan door naar het appartement van Raquel.
De twee vriendinnen konden deze ochtend niet weten dat het de laatste keer zou zijn dat ze samen het leven van Eduardo zouden vieren.