Wij gingen vroeger iedere zomer op vakantie naar Zeeland. Mijn ouders, mijn broertje en ik en Tommy de hond. De blauwe Opel Kadett, waar mijn vader zo trots op was, werd afgeladen met tassen vol etenswaar en spullen, tenten en luchtbedjes. De halve huisraad ging mee. Mijn ouders hadden het destijds niet breed, dus moesten ze improviseren. Ze spaarden het hele jaar door om een veel te duur vakantiehuisje te kunnen huren om ons toch het vakantiegevoel te geven. Daar slaagden ze altijd in. Klasgenootjes vertelden vol enthousiasme over de vliegvakanties naar Spanje of Italië, maar ik had nooit het gevoel dat wij iets hadden gemist. Vakantie in Zeeland was fijn en de dagen op het Zeeuwse strand waren oneindig. Daar kon geen vliegvakantie tegenop.
De midweek in het vakantiehuisje werd steevast gecombineerd met een verblijf bij mijn oom en tante. Zij woonden in een groot huis aan de rand van Renesse. Wij 'kampeerden' een aantal dagen in onze tentjes in de veel te grote achtertuin. Dat was een uitdaging, omdat het daar 's nachts nooit stil was. Als je nog nooit in Renesse bent geweest: het is een beetje het Chersonissos van Zeeland. Een badplaats waar veelal Duitse jongeren komen om te feesten, te zuipen en de bloemetjes buiten te zetten. Het elektriciteitskastje aan de overkant van het huis was voor menig puber een gewilde plek om na het uitgaan nog een laatste biertje te drinken en daar te bepalen wie die nacht in welke tent zou slapen. Na een aantal nachten van slecht slapen, hebben mijn broertje en ik het elektriciteitskastje stiekem ingesmeerd met een fles pannenkoekenstroop. De avond daarna was het daar muisstil.
Het was de zomer van 2001. Dat was de zomer van Alizée's 'Moi... Lolita'. Je kon geen radio aanzetten zonder de Franse wereldhit te horen. Mijn moeder, die geen woord Frans spreekt of verstaat, vond het een fijn liedje. De volumeknop kreeg altijd een flinke draai naar rechts. Het nummer werd de soundtrack de zomer die achteraf de boeken in zou gaan als de laatste keer op vakantie naar Zeeland met mijn ouders. Daarna zou alles anders worden. Ik was 13 en opstandig en wilde die zomer vooral mijn eigen ding doen. Op het vakantiepark ging ik niet samen met mijn broertje krabbetjes vissen, maar trok ik mijn eigen plan. Zo raakte ik bevriend met een Duitse jongen van mijn leeftijd en huurden we stiekem, met het geld van zijn vader, een motorbootje om veel te hard over het meer te racen. Later die week dronk ik mijn eerste Breezer.
Ik mocht een week langer bij mijn oom en tante blijven logeren. Mijn ouders en broertje gingen terug, maar ik bleef samen met mijn neefje achter. Ik vond het spannend. Natuurlijk had ik weleens een weekend bij opa en oma gelogeerd, maar nog nooit was ik zo lang en zo ver van huis zonder dat mijn ouders in de buurt waren. Ik voelde mij vogelvrij. De puberteit was denk ik echt begonnen. De week vloog voorbij. We gingen vaak naar het strand, deden klusjes in de tuin en gingen geregeld uiteten. Het was heerlijk. Een avond ging ik verdrietig naar bed. Dat was toen ik de beelden op MTV News had gezien van het neergestorte vliegtuig met zangeres Aaliyah erin. Niets was oneindig en dat raakte me, al begreep ik niet goed waarom.
Zondagmiddag kwam mijn vader mij weer halen. Hij was helemaal van Leiden naar Renesse gereden om mij op te pikken. Na het diner gingen we terug naar huis. De gehele terugreis was ik stil. Ik zat op de bijrijdersstoel en speelde wat met de radio. Ik voelde me schuldig dat ik zo had genoten van een week vakantie zonder mijn ouders. Volgend jaar zomer zouden we weer met z'n allen gaan en dan zou ik weer met mijn broertje samen krabbetjes gaan vangen. Dat was zeker. Die zomer kwam er niet. Het jaar daarop was ik een echte puber geworden die het niet cool vond om met zijn ouders op vakantie te gaan. Ik bleef thuis. Ik denk, ruim 20 jaar later, nog vaak terug aan de zomer van 2001. Het was de laatste zomer voordat het echte leven begon.