De VVD zet deze verkiezingscampagne volledig in op het verantwoordelijkheidsgevoel van de kiezer. Fractievoorzitter Sophie Hermans benoemde in het Radio 1 Verkiezingsdebat meerdere malen dat de VVD verantwoordelijkheid neemt door mee te regeren en verweet linkse partijen enkel aan de zijlijn te staan. Ook op Twitter haalt ze uit naar het voornemen van PvdA en GroenLinks om tegen de huidige klimaatplannen van het kabinet te stemmen. De twee partijen vinden de plannen niet ambitieus genoeg en eisen aanpassingen zodat de afgesproken klimaatdoelen in het regeerakkoord in 2030 worden behaald. Hermans verwijt de partijen dat ze geen verantwoordelijkheid durven nemen. Overigens heeft Het Planbureau voor de Leefomgeving berekend dat de klimaatdoelen met de huidige plannen van het kabinet niet worden behaald.
Verantwoordelijkheid nemen. Dat klinkt goed en daadkrachtig. Zelfs een beetje moedig. Hermans als barmhartige Samaritaan die in moeilijke tijden tóch weer verantwoordelijkheid durft te nemen en zo het land door verschillende crises leidt. Met Mark Rutte als stabiele factor. Maar wat zijn deze mooie woorden waard als je als VVD al bijna 13 jaar onafgebroken meeregeert en er onder verantwoordelijkheid van de partij klimaatdoelen niet worden behaald? Als de staat van de natuur in rap tempo achteruitgaat en publieke voorzieningen alsmaar verschralen? Als je als partij, mede door intern gesteggel, geen hoofd kan bieden aan de asielcrisis? Als je medeverantwoordelijk bent voor de toeslagenaffaire en het gasdrama in Groningen? Dan klinken de woorden van de fractievoorzitter van deze partij wel heel erg hol.
Meedoen is niet hetzelfde als verantwoordelijkheid nemen. Je kunt 13 jaar aan de macht zijn, meepraten, beslissen en bepalen en alsnog weinig tot geen verantwoordelijkheid hebben genomen. De VVD heeft al die jaren aan de knoppen gezeten en heeft ambitieuze klimaatdoelen uitgesteld, afgezwakt en in de weg gezeten. De achterban van de partij wilde nog wel gezellig kunnen barbecueën. De kwaliteit van de natuur in Nederland verslechtert jaar na jaar. De VVD stond erbij en keek ernaar. Onder de verantwoordelijkheid van de VVD werden publieke voorzieningen verschraald en wegbezuinigd. Marktwerking en winstbejag. Er sliepen vluchtelingen in Ter Apel op straat, omdat de partij niet wilde instemmen met de zogenoemde spreidingswet. Institutioneel racisme bij de Belastingdienst werd door dezelfde VVD stelselmatig ontkent en het spekken van de schatkist is voor de partij altijd belangrijker gebleken dan de veiligheid van de Groningers.
Het inzetten op het verantwoordelijkheidsgevoel lijkt dan ook vooral een boodschap voor de achterban van de partij. De groep die het overwegend goed heeft in dit land en voor wie bovengenoemde thema’s een ver-van-mijn-bed-show zijn. Klimaatdoelen? Prima, maar het mag niet teveel kosten. De staat van de natuur? We hebben toch al een groene zone in de wijk. Publieke voorzieningen? Ik ga nooit met het OV. Vluchtelingen? Niet in mijn straat. Racisme? Dat valt in Nederland toch wel mee. Groningen? Dat ligt toch niet naast de deur.
‘Maak u niet druk. De VVD doet gewoon weer mee en er verandert voor u weer helemaal niets.’ Dat is eigenlijk de boodschap van de campagne. Hermans bouwt liberale luchtkastelen. Droombeelden en illusies dat je met weinig ambitieuze plannen ook uit deze crises kan komen. En dat is simpelweg niet waar. Voor een eerlijke en groene toekomst zijn helaas rigoureuze veranderingen nodig. We hebben te lang weggekeken, uitgesteld en gewacht. Het is nu tijd om echt verantwoordelijkheid te nemen. Het is tijd voor de VVD om de daad bij het woord te voegen.