Ik ben een vreetzak. Een echte lekkerbek. Zoet, zout, vet; ik lust het allemaal. Je mag me wakker maken voor een grote puntzak patat met dikke klodders mayonaise. Ik hou van een toetje na het eten en een koekje bij de koffie. Een handje chips wordt bij mij al snel een halve zak en bij een stuk taart hoort een grote toef slagroom. Mijn motto: het leven is te kort om niet optimaal te genieten. En dat is een probleem. Al dat genieten begint namelijk wel serieuze vormen aan te nemen. Letterlijk. Toen ik deze zomer in Italië zonder moeite in zee bleef drijven door mijn zelfgekweekte zwembandjes, moest het roer om. Hup! Sportkleding uit de mottenballen en op naar de sportschool.
Ik ben zo iemand die al jaren een abonnement heeft, maar vrijwel nooit gaat. Er is altijd wel een excuus waarom het nu nét niet uitkomt. Bekentenis: ik woon letterlijk naast de sportschool. Als ik zou willen, sta ik me binnen 5 minuten in het zweet te werken. Ik mis gewoon de motivatie en de discipline. Ik ben er ook niet trots op. Toch is het deze keer anders. Inmiddels heb ik de leeftijd bereikt waarop de natuur zich tegen je gaat keren. Zwaartekracht pakt je. Waar ik vroeger dagelijks kon ontbijten met een handvol M&M's in mijn kwark en daar geen gram van aankwam, is dat nu wel anders. M&M's smelten misschien niet in je hand, maar wel vast aan je lijf.
Een week of zes geleden ging ik dan. Met frisse tegenzin en zonder duidelijk plan. Waar te beginnen? Welk martelwerktuig kies je als eerst? In het verleden heb ik weleens hardgelopen, dus ik vond de loopband een mooie uitgangspositie. Daar kwam ik - al hijgend, hoestend en proestend - al snel op terug. Het was alsof mijn hele lijf zich verzette tegen deze hevige vorm van inspanning. Maandenlang was mijn lichaam in een soort winterslaap geweest en het wilde nu niet wakker worden. Toch zette ik door. Ik was tenslotte zo ver gekomen. Bovendien wilde ik me niet laten kennen. Ik liet me er echt niet uitrennen door de bejaarde mevrouw op de band naast me. Ook ik heb zo mijn trots.
Ik zette een tandje bij. Het zweet gutste over mijn lijf. Mijn benen begonnen te verzuren en mijn spieren deden pijn. Mijn hartslag ging door het dak. Het voelde alsof ik door alle lichamelijke barrières heen brak. Dit moet het moment zijn geweest dat de welbekende stofjes in mijn hersenen vrijkwamen. Ik voelde de serotonine, endorfine, oxytocine en dopamine stromen. Gelukshormonen namen het over. Er ging wel een uur voorbij. Ik voelde me een ware atleet tot ik huffend en puffend tot stilstand kwam. Mijn horloge gaf aan dat ik het precies 10 minuten had volgehouden. Het was een begin.
Het smaakte naar meer. Tot mijn grote verbazing. De afgelopen weken ben ik braaf meerdere keren per week geweest. En ik boekte resultaat. De loopband werd steeds meer mijn vriend en ook de roei- en crosstrainer heb ik aan mijn sportschema toegevoegd. Ik voel me fitter, zit lekkerder in mijn vel en heb veel meer energie dan eerst. Inmiddels vind ik het eigenlijk best leuk. Stiekem. Een bezoekje aan de sportschool maakt mijn hoofd leeg en geeft voldoening. Ook heeft het me aangespoord om wat minder taartjes naar binnen te werken. Want, zo luidt de gevleugelde uitspraak van menig gezondheidsgoeroe, gezonde voeding is het halve werk.
Hier kreeg ik hulp uit onverwachte hoek. Het algoritme op Instagram kent mij inmiddels goed en schotelt nu het ene na het andere filmpje vol met gezonde én lekkere recepten voor. De pakken havermout zijn niet aan te slepen. Zo was ik eerder deze week zo enthousiast over een recept met blended overnight oats, dat ik op stel en sprong naar de supermarkt ben gereden om inkopen te doen. Ik vond dat gelijk een goed moment om een recept voor een gerookte tomaten-paprikasoep te proberen, dus stond ik rond de klok van 22:00 nog te snijden, persen, hakken, koken, pureren en te bakken. Meal prep voor het ontbijt én de voor de lunch van de volgende dag. Mijn vriend weet niet wat hij meemaakt en heeft me de bijnaam Sporty Spice gegeven. Ondertussen geniet hij ook van de havermoutmuffins die vers uit de oven komen rollen.
Sla ik vanaf nu elk stuk taart af? Eet ik alleen nog patatjes van wortel? Drie slablaadjes als avondeten?Kikkererwten als snack? Absoluut niet. Wel ga ik meer de balans zoeken. Ik weet heus wel dat het meevalt met die zwembandjes. En dat daar sowieso niks mis mee is. Ik wil gewoon lekker in mijn vel zitten. Fysiek en mentaal. Dus een beetje een vreetzak en een beetje Sporty Spice, zodat ik volgende zomer in Italië weer in mijn zwembroek pas en met een gerust hart kan genieten van alle gelato en tiramisu.